Een week later

Bloedbroeder, mijn eerste indrukken waren zeker niet de laatste. Inmiddels ben ik naar een voetbalwedstrijd, een concert van de in Bahia beroemde Leviti Sangalo (superlegal) en een heuse churrascaria geweest. Voor een uitleg van het laatste verwijs ik jullie naar de uitgebreide mail die ik hierover aan Jeroen en Patrick zal sturen. Een churrascaria is kortweg een plaats waar je je voor een vaste prijs vol kan storten met allereerst het buffet-eten (zalm, sushi´s, carpaccio en honderd dingen meer), vervolgens je richtingaanwijzer op ´meat yes´ zet en dan om de vijf seconden ´por favor´of ´nao obrigado´ zegt tegen de obers die langskomen met 25 verschillende soorten vlees. Je stopt hiermee als je geen zin meer hebt. Goddelijk.

Maar goed. Zo langzaamaan begint mijn leven hier paradijselijke vormen aan te nemen. Hoewel er nog niet echt valt te spreken van een ritme en ik nog wat moet wennen aan het feit dat ik iedere minuut niets te doen heb en uit alles kan kiezen, zijn er toch wat vaste handelingen ontstaan. Dit is een goede zaak, want vrijheid is een mooi goed, maar je moet het natuurlijk niet overdrijven.

´s Ochtends is er Portugese les. Als altijd heb ik helaas vooral moeite met het luisteren en begrijpen van de taal. Ik hoop dat oefening kunst baart, maar vaak kan ik na de brei die op mij afkomt niet veel meer antwoorden dan ´desculpe´ wat zoveel betekent als ´huh, sorry?´ Ik zou mij eigenlijk meer op mijn huiswerk moeten storten, maar ach...

´s Middags is er het eten. Altijd een uitgebreide lunch met veel vlees/vis noem maar op, biertje erbij of een caipirinha voor geen geld (laten we zeggen een euro of drie). Hierna het strand of een beetje uitrusten op bed.

En dan ´s avonds meer caipirinha en meer bier in de straten van de Pelourinho, of ergens anders in deze enorme stad met 2,5 miljoen inwoners. In de meeste wijken wordt altijd wel ergens een feestje gevierd, met veel Braziliaanse muziek en cerveja. Inmiddels heb ik zelfs samba-les gehad van geduldige Braziliaanse vrouwen, dus het gaat de goede kant op.

Enfin. Er is veel veranderd in een week en hoewel ik mij nog iedere dag verbaas over alles wat ik hier zie en meemaak, niet minder ook om de andere Europeanen en Amerikanen die ik bij Dialogo ontmoet (een andere keer meer hierover), begin ik langzaam te wennen en begin ik langzaam te bevatten wat het betekent om hier nog tot eind februari te zijn: het zou wel eens een heel mooie tijd kunnen worden.

Ik hou jullie op de hoogte en vertel het me als er iets spannends is gebeurd in Utrecht of Nijmegen!

De groeten van
Roeland